Մայիսի 14-ին Ռուս-Հայկական համալսարանում տեղի ունեցավ «Մեզ բացակա չդնեք» գրքի շնորհանդեսը, որը նվիրված է 2020–2023թթ. ռազմական գործողությունների ընթացքում զոհված ուսանողների հիշատակին։

Միջոցառումն սկսվեց համալսարանի տարածքում տեղադրված հուշարձանին ծաղիկների խոնարհմամբ՝ ի հիշատակ հերոսաբար զոհված ուսանողների։ Դասախոսները, աշխատակիցները, ուսանողները և հյուրերը մեկ րոպե լռությամբ հարգեցին նրանց հիշատակը։

ՌՀՀ ռեկտոր, պրոֆեսոր Էդվարդ Սանդոյանն իր ողջույնի խոսքում ընդգծեց, որ կարևոր է  հիշողության պահպանումը երիտասարդների մասին, ովքեր զոհվել են իրենց երկրի համար։ 

«Այս երիտասարդները միայն հայրենիքի պաշտպաններ չէին, նրանք մեր ուսանողներն էին, մեր ընկերները, մեր որդիները։ Մենք պարտավոր ենք պահպանել նրանց հիշատակը ոչ թե որպես խորհրդանիշներ, այլ որպես կենդանի մարդիկ՝ երազանքներով, ծրագրերով և ճակատագրերով»,- նշեց ռեկտորը։

Գիրքը կենսագրական էսսեների, նամակների և հիշողությունների ժողովածու է՝ ՌՀՀ ուսանողների մասին, ովքեր զոհվել են վերջին ռազմական գործողությունների ընթացքում։ Այն կազմվել է համալսարանի դասախոսների և խմբագիրների կողմից, որոնց թվում է նաև պրոֆեսոր Ազատ Եղիազարյանը։

«Գրքում յուրաքանչյուր պատմություն ավելին է, քան պարզապես տեքստ։ Դա այն մարդու ձայնն է, ում այլևս չենք լսի, բայց ում զոհողությունը խոսում է նրա փոխարեն։ Մենք փորձել ենք պահպանել յուրաքանչյուր տողի անձնական և մարդկային խորությունը», - նշեց նա։

Հայոց լեզվի և գրականության ամբիոնի վարիչ Գայանե Գևորգյանը հավելեց, որ գիրքը կատարում է կարևոր առաքելություն՝ կապելով սերունդները հիշողության միջոցով։

 

Հատկապես հուզիչ էին զոհված հերոսների ծնողների խոսքերը։ Նրանք իրենց երախտագիտությունը հայտնեցին համալսարանին՝ իրենց որդիների հիշատակը պահպանելու համար և շնորհակալություն հայտնեցին գրքի ստեղծման գործում կատարված զգայուն ու մանրակրկիտ աշխատանքի համար։ «Մեզ համար կարևոր է իմանալ, որ մեր երեխաների սխրանքը մոռացության չի մատնվել։ Շնորհակալություն համալսարանին՝ ուշադրության, հարգանքի և այն ամենի համար, ինչ դուք անում եք՝ հիշողությունը կենդանի պահելու համար», - նշեցին նրանք։

Շնորհանդեսը կայացավ Լեոնիդ Ազգալդյանի անվան լսարանում և դարձավ կարևոր իրադարձություն ոչ միայն ակադեմիական, այլև հանրային կյանքում՝ որպես հիշողության, հարգանքի և անցյալի հանդեպ պատշաճ վերաբերմունքի խորհրդանիշ։